Rozdział 9

            Julia podpierając głowę na łokciu, leniwie wpatrywała się w wielki zegar. Zajmował jedną trzecią ściany. Właśnie trwał wykład nauczyciela na temat prawidłowych pozycji wskakiwania do Portali, który dłużył się w nieskończoność. Dziewczyna wlepiła wzrok w złote wskazówki zegara. Było ich w sumie sześć. Ponadto, po prawej stronie od godziny dziewiątej znajdowała się okrągła dziurka przesłonięta szybką, przez którą widać było cały mechanizm. Gdy wskazówka odpowiedzialna za sekundy dobiła do dwunastki, za szybką  zapalał się złoty płomień, który gasł tak szybko, jak się pojawił. Dobrze, że Tristan nauczył ją czytać z Aesijskich zegarów.

Z osłupienia wyrwał ją dzwonek na przerwę. Uczniowie zaczęli pakować swoje rzeczy i powoli wychodzić z klasy. Kyle siedzący kilka rzędów dalej od Julii podszedł do niej, gdy zostali sami.

 - Masz ochotę iść dzisiaj ze mną na spacer? – zaproponował niepewnie.

Dziewczyna nie odpowiedziała. W milczeniu chowała przybory szkolne do torby ze spuszczoną głową.

 - Julia…

Ta, niewzruszona pakowała dalej. Chwycił ją za podbródek i zmusił, by na niego spojrzała.

- O co chodzi? – spytał, tym razem rzeczowym tonem.

- Słuchaj, ograniczmy swoje kontakty do minimum – rzekła zdecydowanie.

Wytrzymała parę sekund spojrzenia Kyle’a, po czym delikatnie odsunęła jego dłoń.

- Ale ja…                                                           

- Twoja dziewczyna dała mi jasno do zrozumienia, że nie chce, abym się do ciebie zbliżała – odparła zimnym tonem – A ja mam przeczucie, że nie powinnam jej się narażać. To, że mamy razem wypełnić misję, nie oznacza, że mam być twoją zabawką na drugim froncie.

- Źle mnie zrozumiałaś… - wtrącił, ale Julia nie dała mu dojść do głosu.

- Nie chcę czuć się wykorzystana i niepotrzebna. Jesteś z Dianą i niech tak będzie. Może nie widzisz, jaka jest naprawdę, ale to nie mój problem. Ja jestem jedynie… - przerwała, szukając odpowiedniego słowa – …twoją wspólniczką. Tego się trzymajmy.

Skończywszy mówić, wyszła szybko z sali nie odwracając się za Kyle’m i skierowała się do wyjścia z zamku.

            To, co przed chwilą powiedziała, sprawiło jej ból. Ale taka była prawda. Jeszcze kilka dni temu chciała mu wszystko wybaczyć, chociaż tak naprawdę wyrządził krzywdę Tristanowi, nie jej. Tamtego dnia również przytuliła się do niego po kłótni… Teraz jednak miała do niego wielki żal. Czuła, że to właśnie Kyle jest winowajcą, to on powinien za wszystko przeprosić. Jak może nie widzieć, kim naprawdę jest Diana? Nie – jak mówiła: to nie jej problem. Kyle jest jedynie wspólnikiem, jedynie kompanem w ich misji. Nie łączy ich nawet przyjaźń. Julia powtarzała sobie te słowa w myślach, ale ciągle miała przed oczyma jego smutny wyraz twarzy.

Kiedy wyszła z zamku, zaczęła się rozglądać. Dostrzegła go tuż przy lesie opartego o jedno z drzew. Uśmiechnęła się pod nosem i ruszyła w jego stronę.

 - Cześć – powiedziała i przytuliła Tristana.

 - Jak tam kolejny dzień w szkole? – zapytał z uśmiechem.

 - Może być. Nawet nie wiesz, jak się nudziłam. A ty nie byłeś na lekcjach?

 - Nie miałem ochoty – odparł.

Julia wywróciła oczami i zaśmiała się.

 - Wolny duch – stwierdziła – Gdzie chciałeś mnie zabrać?

 - Jest jedno miejsce. Nie martw się, to niedaleko.

Dziewczyna spojrzała na niebo. Gęste deszczowe chmury kłębiły się tuż nad jego sklepieniem..

 - Będzie padać – powiedziała - Nie możemy się teleportować?

 - Spacer dobrze ci zrobi – zaśmiał się brunet i pociągnął ją za sobą.

 - Wyglądam aż tak źle? – odparła żartobliwie.

Szli w milczeniu tuż obok siebie. Julia podziwiała piękną okolicę, którą przemierzali. Były to głównie gołe pagórki przecięte strumieniami i iglaste zagajniki. Nie dostrzegła tu jednak żadnych zwierząt, choćby owadów. Dziwne. Po jakimś czasie droga zaczęła skręcać w lewo i piąć się w górę. W miarę wysokości było mniej drzew, a więcej łąk porośniętych kwiatami i wysoką trawą. Zaczął wiać mocniejszy wiatr. Tristan narzucał szybkie tempo.

- Nie masz kondycji Strażnika – skwitował, widząc pojedyncze krople potu na twarzy Julii.

Dziewczyna odpowiedziała mu kuksańcem. Kiedy drzewa całkowicie zniknęły i wyszli na równinę, Tristan zatrzymał się i powiedział:

 - To tutaj.

 Przed nimi ziemia nagle urywała się. Łąka była jedynym obszarem położonym wyżej, znajdowali się więc parędziesiąt metrów nad ziemią. W dole kwitł gęsty iglasty las.

- Nie rozumiem, co w tym miejscu jest takiego wyjątkowego – wysapała zmęczona Julia.

- Zamknij oczy. Zaraz się dowiesz.

Strażniczka posłusznie spełniła prośbę. Tristan obrócił ją kilka razy, by straciła orientację, po czym złapał ją za rękę i poprowadził po łące. Julia czuła łagodny zapach traw i kwiatów. Stąpała ostrożnie, aby się nie przewrócić. Bała się, że zsunie się z równiny w dół, gdzie znajdował się las, jednak całkowicie ufała Tristanowi. Wiedziała, że z nim nic jej się nie stanie. Po dłuższej chwili poczuła, jak przewodnik ciągnie jej rękę w dół, więc usiadła obok niego. To chyba tu. Ciekawe, co takiego Tristan chce jej pokazać…

- Możesz już patrzeć – rozległ się miękki głos.

Dziewczyna otworzyła oczy i oniemiała. Przed nimi roztaczał się widok na całą dolinę. Tak samo jak w przypadku lasu, znajdowali się wysoko nad ziemią. Na tle wysokich białych gór otoczonych chmurami wznosiła się Akademia. Z tej perspektywy wyglądała zupełnie inaczej. Była to potężna budowla, przy której ludzie wyglądali jak mrówki. Miała wiele strzelistych wież, na których dumnie powiewały białe flagi. Wyglądała trochę jak średniowieczny kościół. Niestety Diana nie zaliczała się do zakonnic. Akademia posiadała też coś na kształt rozety – okrągły kolorowy witraż z godłem. Przed zamkiem, na błoniach, widać było mnóstwo czarnych punkcików, którymi okazali się uczniowie. Budynek był otoczony przez pagórki poprzecinane zagajnikami. Między wzniesieniami biegła cienka wstążka – rzeka. Cały krajobraz wyglądał jak namalowany przez jakiegoś sławnego malarza.

- Jak tu pięknie… - wyszeptała Julia.

Gdy zawiał zimny wiatr halowy, zadrżała. Tristan objął ją ramieniem.

- Wiedziałem, że ci się spodoba – powiedział – Jesteś bardzo wrażliwa.

- Nie będę się spierać - przyznała i oparła głowę o jego pierś.

Nic nie mąciło ciszy, którą się otaczali. Julia i Tristan trwali w bezruchu ciesząc się wspólnie spędzanym czasem.

Dziewczyna ostatnimi czasy bardzo zbliżyła się do Tristana. Incydent na stołówce uświadomił jej, że nie ma co liczyć na Kyle’a. Tylko Tristan był jej teraz przyjacielem. Z tęsknotą wyczekiwała na każde ich następne spotkanie. A kiedy już nadeszło – to były najpiękniejsze chwile w całym jej życiu. Razem jedli, rozmawiali, śmiali się, wygłupiali, spacerowali, odrabiali zadania… Julię dziwiło to, iż poznała chłopaka zaledwie kilka dni temu, a już czuła się, jakby znała go całe życie. Zawsze byli ze sobą szczerzy. No, prawie zawsze.

Julii bardzo ciążyło to, że ukrywa przed przyjacielem całą prawdę. Rozumiała, że Rona nakazała jej zachować tajemnicę misji, jednak Tristan był dla niej bardzo ważny, był jedyną osobą, przy której dziewczyna nie musiała udawać kogoś, kim nie jest. Nie chciała zatajać przed nim tak ważnej rzeczy, choć wiedziała, że wyjawienie jej byłoby poważnym błędem.

Z zamyślenia wyrwał ją głos bruneta. Zaskoczona odkryła, że przez pewien czas Tristan coś do niej mówił.

 - …słuchasz mnie w ogóle? – zapytał i popatrzył na nią z uwagą – Halo! Ziemia do Julii!

 - Eee… tak… - dziewczyna z roztargnieniem założyła złoty kosmyk włosów za ucho.

 - Mnie tak łatwo nie oszukasz – zaśmiał się chłopak – Co jest?

Julia prowadziła wewnętrzną walkę.

 - Chcesz mi o czymś powiedzieć?

 - Ja… - zaczęła niepewnie, ale po chwili zrezygnowała – Nie, to nic ważnego.

 - Julia, nie kłam.

 - Problem w tym, że ja… nie mogę ci nic powiedzieć. To sekret. Musi pozostać między mną, a Kyle’em.

 - Oh… - ton jego głosu nagle stał się ponury – A więc coś was łączy.

 - Źle mnie zrozumiałeś…

 - Sądzę, że aż za dobrze – bąknął i wstał – Powinniśmy wracać.

 - Tristan, proszę… - dziewczyna próbowała go zatrzymać, ale on już ruszył w dół hali.

Przez głowę Julii przewijało się tysiące myśli na sekundę. Niezdecydowana siedziała na łące i nie wiedziała, co ma teraz robić. Zawieść Ronę czy dać cierpieć Tristanowi? Chłopak zniknął w leśnej alejce. Co robić? CO ROBIĆ?

- Tristan! Zaczekaj! – wstała i popędziła za nim.

Dogoniła go, kiedy już schodził w dół ścieżką, którą przyszli.

- Tristan, słuchaj…

Chłopak nadal szedł, nie zwalniając kroku.

- Czekaj, nie idź tak szybko…

Brak reakcji.

- Tristan, wysłuchaj mnie…

Bezczelnie ją ignorował i kpił sobie z niej. Julia się zagotowała i zacisnęła zęby ze złości. Szarpnęła go za ramię, aż ten się zatrzymał.

- Możesz mnie wysłuchać?! To, że się zezłościłeś to jedno, ale to, że gardzisz mną, kiedy chcę ci powiedzieć prawdę, to drugie! Jeśli chcesz żyć w błędzie, to proszę, droga wolna! – krzyczała, pokazując ręką na zamek w oddali – Tylko potem nie miej do mnie żadnych pretensji!

Tristan był zszokowany wybuchem dziewczyny. Patrzył się na nią z szeroko otwartymi oczyma i otwartymi ustami.

- Dobrze, opowiedz mi wszystko – powiedział głosem pełnym skruchy.

Wrócili na łąkę, gdzie usiedli. Zaczęła od początku, czyli odkąd Kyle niespodziewanie pojawił się w jej domu. Opowiedziała mu o prawdziwym świecie, z którego pochodzi, o jej matce Azoli, o Aris, a w końcu o planie zgładzenia złej królowej autorstwa Rony i Kyle’a . Powiedziała mu o Dża-Sę, o przyszywanej matce, o problemie z Dianą, o przyspieszonym kursie na Strażnika. Jej wywód trwał dwadzieścia minut, w którym uwzględniła najdrobniejsze szczegóły. Mówiąc prawdę, poczuła jak wszystkie złe emocji ją opuszczają. Zrzuciła z siebie ciężar, „wygadała się” i teraz było jej lepiej. Wiedziała, że poniesie konsekwencje wyjawienia tajemnicy, ale cieszyła się, że może być całkowicie szczera z Tristanem.  

 - Teraz wszystko wiesz… – szepnęła, a z oka spłynęła jej łza – Zrozumiem, jeśli już nie będziesz chciał się ze mną przyjaźnić. Cały czas cię okłamywałam.

Tristan nawet nie drgnął. Całą opowieść Julii wysłuchał w całkowitym milczeniu ze skamieniałą twarzą. Dziewczyna spuściła głowę i zatkała dłonią usta, by stłumić gwałtowny szloch. Właśnie straciła kolejną osobę, na której jej zależało. Jednak nie miała wyboru. Gdyby pozostawiła tajemnicę dla siebie, wyrządziłaby Tristanowi krzywdę. Gdy powiedziała całą prawdę, zadała mu ból. Za co to wszystko? Dlaczego…?

Nagle Tristan złapał ją za rękę. Spojrzała mu w oczy. Dostrzegła w nich…zrozumienie. Uśmiechnęła się.

- Doceniam to, że postanowiłaś złamać obietnicę tylko po to, by mnie nie stracić – powiedział cicho – Ale uwierz mi, nawet gdybym nadal o tym wszystkim nie wiedział, to nic by się nie zmieniło.

- Naprawdę? – Julia nie dowierzała.

Na potwierdzenie swych słów chłopak zrobił coś nieoczekiwanego. Pocałował ją. Nie przyjacielsko w policzek, ale prawdziwie, w usta. Julia była zaskoczona. Czuła jego słodkie, a jednocześnie ciepłe wargi. Zaskoczona odwzajemniła pocałunek. Wplotła palce między jego włosy. Nagle wszystko się zatrzymało. W tym momencie liczyli się tylko oni. Oboje delektowali się tą chwilą. Wtedy Julia odsunęła się od chłopaka i spojrzała mu w oczy. Bił w nich żywy ogień.

 - Marzyłem o tej chwili odkąd cię spotkałem – szepnął.

Julia objęła go i przytuliła. Byłą najszczęśliwszą osobą na świecie. Pragnęła, by czas się zatrzymał. Chciała spędzić całą wieczność tu, na łące z Tristanem u boku. Położyła się na jego klatce piersiowej i patrzyła na Akademię. Nieświadomie nawinęła jeden kosmyk włosów chłopaka na palec i zaczęła się nim bawić. Dopiero po jakimś czasie zorientowała się, że zaczął padać deszcz. Ciepło ciała Tristana, jego bicie serca, pulsowanie żył, zapach… to wszystko sprawiało, że miała zawroty głowy.

 - Ja też – odpowiedziała po dłuższej chwili.

Sama nie była pewna czy mówi prawdę. Wspomnienie chwili pocałunku, smaku jego ust, towarzyszącej temu adrenaliny - to wszystko sprawiało, że nie mogła myśleć racjonalnie.

Jednego była pewna. To już nie była przyjaźń.