Rozdział 8

Pierwszą rzeczą, jaką Julia zrobiła po wejściu do pokoju, było rzucenie się na łóżko. Pchnięta torba uderzyła całym impetem w szafę, aż wyleciały z niej zeszyty, pióra i kałamarz. Dziewczyna jednak nie zwróciła na to najmniejszej uwagi. Musiała dać odpocząć rękom, nogom i umysłowi po całym dniu. Pierwsze zajęcia w Akademii Strażników okazały się o wiele bardziej męczące niż w jej starej szkole Winnipeg Hudson. Ciekawe czy uczniowie z Aesii też są tak wyczerpani po każdym dniu… Może to kwestia przyzwyczajenia? W końcu styl nauczania był tutaj trochę inny niż ten w świecie normalnych ludzi.

Spojrzała na zegarek. Okazało się, że minęło dziesięć minut odkąd weszła do pokoju. Westchnęła. Trzeba się w końcu doprowadzić do porządku. Ociągając się, usiadła na łóżku. Miała wrażenie, jakby jej ciało ważyło dwukrotnie więcej. Weszła do łazienki i wzięła długi ciepły prysznic. Może na pierwszy rzut oka Aesia wyglądała jak świat ludzi z późnego średniowiecza, jednak było tu wiele rzeczy, których ona sama używała w Chicago, chociażby prysznic, toaleta czy kosmetyki.

Po kąpieli Julii od razu poprawił się nastrój. Przebrała się i usiadła przy biurku. Po śmierci jej mamy coraz rzadziej zdarzały jej się chwile otępienia, co nie znaczy, że w ogóle ich nie było. Zazwyczaj w takich momentach siedziała przez jakiś czas i bezsensownie wpatrywała się w jakiś punkt. Kyle mówił, że jest wtedy nieobecna i ma wzrok pozbawiony wyrazu. Wyobraziła sobie jak musi w takich chwilach wyglądać. Cień człowieka, chłodna maszyna, zimna kukła, którą ciąga się za sznurki. Na tę myśl przeszył ją dreszcz. Nagle rozległo się tak głośne pukanie, aż podskoczyła na krześle.

- Otwarte! – zawołała.                                                                     

Drzwi uchyliły się i wyjrzała zza nich głowa Kyle’a.

- Cześć… - odezwał się cicho.

- Co tak się skradasz? – zaśmiała się Julia – Zapraszam do środka.

Chłopak nieśmiało wszedł, zamknął drzwi i usiadł na łóżku. Wyraźnie coś go trapiło lub nie dawało mu spokoju. Dziewczyna starała się wyczytać z jego twarzy powód wizyty. Bez rezultatu. Zauważyła jednak coś, na co wcześniej zbytnio nie zwracała uwagi. W nikłym złotym świetle świec włosy Kyle’a mieniły się miedzianym połyskiem. Jak mogła tego nie dostrzec? Kasztanowe proste kosmyki łagodnie opadały mu na czoło, niektóre wpadały na oczy. Gdy przeniosła wzrok na jego profil, wydał jej się bez żadnej skazy. Wydatne kości policzkowe, szlachetny kształt nosa, pełne usta.Podobno nie ma ludzi idealnych…ale czy to dotyczy również Kyle’a?

W pewnej chwili poczuła na sobie jego wzrok. Musiał zauważyć, że się mu przygląda. Lekko się zarumieniła, gdy zorientowała się, że chłopak przygląda jej się swoimi błękitnymi oczami.

- Przepraszam – mruknęła zmieszana – Po co właściwie przyszedłeś?

- Zastanawiałem się nad tym, co mówiłaś tydzień temu – odpowiedział powoli, jakby analizował każde słowo.

- I co o tym myślisz?

- Sądzę, że to może mieć związek z ochroną błękitnej krwi.

- Nie bardzo rozumiem…

- Zazwyczaj jest tak, że członkowie rodziny królewskiej, błękitnokrwiści, mają własnego Strażnika. Doszedłem do tego, analizując historie kilkunastu kolejnych władców Aesii i innych krajów Erry.

- Po co królowi Strażnik? To nie ma sensu – Julia nie wiedziała, czy kiedykolwiek nadąży za krętą ścieżką toku rozumowania Kyle’a.

- Z jednej strony masz rację… – przyznał ku jej zaskoczeniu – …ale z drugiej słowo „Strażnik” nabiera swojego pełnego znaczenia, kiedy chroni błękitnokrwistego. Strażnik, który strzeże nie tylko Portali, ale i swego pana, któremu jest oddany.

- Rozumiem, ale przed czym miałby go niby chronić? Strażnik Portali powinien się zajmować Portalami, a nie błękitnokrwistymi.

- Taki Strażnik mógłby teleportować się ze swym panem w razie zagrożenia w inne miejsce. Może nawet w inny wymiar. Zauważ, że tylko Strażnicy posiadają zdolność teleportacji, chyba, że obejmą nią jeszcze kogoś innego.

Julia była jednocześnie zafascynowana i zdziwiona bystrością Kyle’a.

- A jak to się ma do moich rysunków? – spytała.

- Nadal nie rozumiesz? Ja jestem twoim Strażnikiem, tak samo jak Jonatan był Strażnikiem twojej matki, Azoli.

Dziewczyna zamarła.
- Ale to chyba niczego między nami nie zmienia? – zaniepokoiła się.

- Nic, oprócz tego, że teraz mogę nazywać cię swą panią…

Niespodziewanie Kyle uklęknął przed Julią, położywszy obie dłonie na sercu. Dziewczyna mocniej wbiła się w oparcie krzesła. Co on robi?

- Julio z rodu Arheów, córko wielkiej władczyni Azoli, czy sprawisz mi ten zaszczyt i uczynisz mnie swym Strażnikiem? – spojrzał jej w oczy.

Zszokowana dziewczyna kompletnie nie wiedziała, co powiedzieć. W pierwszej chwili chciała kazać mu wstać, ale w końcu postanowiła wziąć udział w tej absurdalnej ceremonii.

Położyła dłoń na głowie Kyle’a. Wzięła głęboki wdech i patrząc mu w oczy, najbardziej opanowanym tonem na jaki się zdobyła, rzekła:

 - Kyle’u, ja, Julia z rodu Arheów, córka Azoli czynię cię mym Strażnikiem.

Kyle uśmiechnął się. Dziewczyna dotknęła drugą ręką jego policzka i czule go pogładziła. Chłopak położył swoją dłoń na jej dłoni.

- To dla mnie zaszczyt – szepnął.

- Według mnie to najdziwniejsza ceremonia wyznaczenia Strażnika w dziejach dziwnych ceremonii – wykrztusiła Julia, z trudem powstrzymując śmiech.

- Istnieje szansa, że w ogóle nie było takiej funkcji jak czyjś Strażnik – odpowiedział rzeczowym tonem i usiadł z powrotem na łóżku – Tak czy owak już jest. Musisz wiedzieć, że od teraz moim obowiązkiem jest ochrona ciebie przed niebezpieczeństwem.

- No to wiele się nie zmieni – sprostowała i oboje wybuchli śmiechem.

- Przyszedłem tu również, żeby ci przekazać, iż kolacja zaraz się zacznie – rzekł chłopak.

- Nareszcie! Umieram z głodu! – wykrzyknęła dziewczyna i wstała, by się uczesać. Jej gość obserwował w milczeniu, jak zaplata długie blond włosy w warkocz.

- Gotowa? – zapytał, gdy skończyła.

- Tak, możemy iść – odpowiedziała, po czym oboje wyszli z pokoju.

Stołówka mieściła się na końcu jednego z korytarzy w zamku. Kiedy Julia weszła do środka, oniemiała. Była to bowiem ogromna sala o wysokim suficie podpieranym przez pięknie zdobione filary. Prawie całą przestrzeń zajmowały dziesiątki okrągłych stolików. Na przeciwległej ścianie mieściło się serce stołówki – lada, gdzie wydawano posiłki. Za nią widać było drzwi prowadzące do kuchni. Cała podłoga była z litego marmuru, a ściany i sufit po prostu otynkowane. Nastroju dodawały czerwone zasłony otulające okienne ramy. Stołówka była urządzona z wielkim rozmachem.

Julia spodziewała się pomieszczenia, które bardziej przypomina…stołówkę. Parę drewnianych stolików z krzesłami. Małe okienko, gdzie wydaje się posiłki. To do tego typu widoków przywykła. Akademia Strażników okazała się być jeszcze bardziej niezwykła, niż do tej pory myślała.

 Oczywiście musiała coś jeść przez ten tydzień, kiedy oswajała się z nowym światem. Przez ten czas Kyle przynosił jej porcję zupy, kawałek chleba lub gorący napój. Mógł sobie na to pozwolić, gdyż zasady w zamku były bardzo elastyczne. Julia nie była w nastroju, by przebywać wśród tych roześmianych ludzi, kiedy ona opłakiwała swoją mamę. Poza tym mogłaby spotkać Dianę. Ten argument o wiele bardziej przekonywał ją samą i Kyle’a.

 Kiedy Julia otrząsnęła się ze zdumienia, zauważyła, iż stołówka jest bardzo zatłoczona. Posiłki były jedyną okazją, by zobaczyć wszystkich uczniów Akademii w jednym pomieszczeniu. Niektórzy jedli przyniesione na tackach dania, inni bezsensownie grzebali łyżką w zupie lub wygłupiali się w grupkach. W tle z głośników leciała wesoła muzyka.

- Nie wiedziałam, że macie w Aesis elektronikę – powiedziała Julia.

- Nasi inżynierowie sami wszystko tworzą, jedynie wzorując się na waszych. Tak naprawdę głośniki nie działają na zasadzie prądu, tylko magii – powiedział Kyle.

- Niesamowite – stwierdziła zafascynowana.

Nagle poczuła na sobie czyjś wzrok. Odwróciła się i zobaczyła kilkanaście metrów od nich Dianę. Stała osłupiała z tacką w rękach. Zmierzyła Julię morderczym wzrokiem, ale tym razem w jej zimnych oczach widoczne było również niedowierzanie.

- Strażniku, chyba jestem zagrożona… - powiedziała Julia.

Diana ruszyła w ich stronę z wściekłością odmalowaną na twarzy.

- Co? – Kyle był myślami w chmurach – Co mówiłaś?

Nie odpowiedziała, tylko patrzyła na brunetkę. Chłopak podążył za jej wzrokiem i gdy zobaczył swoją dziewczynę, jego twarz przybrała nieokreślony wyraz.  

            Kiedy w końcu przed nimi stanęła, zamiast zwykłego „cześć” rzuciła…

- Kyle, spotykasz się z nią?

Powiedziała to opanowanym głosem, aczkolwiek zbyt donośnym jak ma zwykłą ciekawość. To jasne, że chciała zwrócić na siebie uwagę wszystkich uczniów. Udało jej się. Wszystkie twarze zwróciły się w ich stronę. Muzyka ucichła, w stołówce zapadła grobowa cisza. Julia już od początku wiedziała, że Diana uwielbia robić sceny przed wszystkimi. Tylko co chciała przez to osiągnąć? Jeśli planowała zrobić Kyle’owi wstyd, to odniosła sukces.

- Nie, kochanie, chciałem ją jedynie zaprowadzić do stołówki… – odpowiedział zmieszany chłopak.

- Mieszka tu od tygodnia i nadal nie wie, gdzie jest stołówka? – podniosła teatralnie głos.

- Dotąd jadłam w pokoju – wtrąciła Julia, chcąc usprawiedliwić Kyle’a.

Diana uciszyła ją wzrokiem. Potem jednak uśmiechnęła się i rzekła troskliwym tonem:

- Jesteś głodna, skarbie?

To wydarzyło się tak szybko, że Julia nie miała czasu zareagować. W jednej sekundzie jej włosy, bluzka, a nawet spodnie były całe oblane sosem od spaghetti. Makaron wleciał jej za plecy i dekolt. Parę nitek zwisało z czubka głowy.

Przez stołówkę przebiegł odgłos niedowierzania. Julia stała jak słup soli, a Diana z drwiącym uśmiechem obserwowała reakcję ofiary. Kyle zatkał usta dłonią i wyglądał jak zahipnotyzowany.

Nagle przed tłum uczniów wystąpił Tristan.

- Hej, czarnowłosa jędzo! – zawołał, a gdy Diana odwróciła się w jego stronę, stworzył  Portal i wrzucił w niego zawartość talerza trzymanego w ręce. Nim dziewczyna Kyle’a zorientowała się co chłopak chce zrobić,  jej twarz była cała w sosie bolognese.

Sala wybuchła śmiechem, a brunetka zrobiła się czerwona. Bynajmniej przez przecier pomidorowy.  Kyle stał jak wryty i patrzył się na bruneta. Julię zdziwiła ta reakcja na wyczyn Tristana. Przecież zawsze był taki impulsywny…

- Ty…nadal to robisz? – wykrztusił z siebie.

Tristan odpowiedział mu smutnym uśmiechem.

- Kyle! – wrzasnęła Diana – Pomóż mi! Zlej go! On mnie ośmieszył!

- Może sama się na nim zemścisz, co, Diano? – powiedział Kyle, na co opadła jej szczęka – Chodźmy – rzucił do Julii i Tristana, po czym wybiegli ze stołówki zostawiając zszokowaną brunetkę w ogólnym harmidrze wywołanym przez całą tę sytuację.

- Niemożliwe, że nadal to robisz! – wykrzyknął Kyle.

Razem z Julią siedział na łóżku w jej pokoju. Tristan zajął krzesło.

- A jednak – odpowiedział brunet.

- Chwila, o co wam chodzi? – zniecierpliwiła się Julia.

Kyle zawahał się, ale Tristan dał mu do zrozumienia, że może mówić.

- Kiedyś się przyjaźniliśmy. Mieliśmy taką zabawę – wysyłanie przez Portale różnych rzeczy i odbieranie ich w innym miejscu. To dawało wiele możliwości zabawy.

- Nigdy o czymś takim nie słyszałam – stwierdziła zdziwiona dziewczyna.

Nadal miała na sobie brudne ubrania, które wycierała ręcznikiem.

- My to wymyśliliśmy – mruknął Tristan – Była przy tym kupa zabawy. Szkoda, że Kyle z czasem zapomniał o naszej przyjaźni.

Sfrustrowany Kyle nagle wstał i zaczął krzyczeć:

- Co takiego?!  Zapomniałeś, że to ty nasłałeś na mnie tę bandę?!

Widząc zdziwioną minę Tristana, ciągnął dalej:

- Nie udawaj! Myślałeś, że o niczym nie wiem?! Masz mnie za kretyna?! Masz szczęście, że nie poszedłem z tym do dyrektorki! Ale teraz widzę, że popełniłem błąd!

- O czym ty mówisz człowieku? – teraz także Tristan wstał – Jaka banda?

- Ta, która pobiła mnie wieczorem w ogrodach za zamkiem! Diana powiedziała, że słyszała, jak obiecywałeś im kasę za to, że mnie napadną!

Julia stanęła między nimi piorunując obu wzrokiem. Nie chciała, by doszło w końcu do bójki. Oboje mieli silne charaktery i cięty język. Byli niczym dwa płomienie reagujące na siebie z sykiem. Bała się impulsywności Kyle’a oraz tego, że w porywie emocji może wyrządzić Tristanowi krzywdę, oraz odwrotnej sytuacji. Postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce.

- Kyle, to nie było tak… - popatrzyła na niego błagalnie, ale chłopak miał niewzruszoną minę. - Tristan mówił mi o tym. Z jego strony to wyglądało zupełnie inaczej…

 - Zaraz po tym, jak zacząłeś chodzić z Dianą – rzekł Tristan - przestałeś się do mnie odzywać. Unikałeś mnie i udawałeś, że nie istnieję. Wychowaliśmy się razem, byliśmy jak bracia, nasi ojcowie zginęli razem w bitwie, oboje byliśmy zagubieni, a ty tak po prostu mnie odtrąciłeś! – z każdym słowem jego ton głosu stawał się mocniejszy. Kyle był atakowany słowami ostrymi jak noże.

 - Nie, to niepra-

 - Ta jędza nigdy ci się nie podobała – przerwał mu - Pamiętasz, jak się z niej nabijaliśmy? Jak przedrzeźniałeś ją na lekcji? Nie wierzę w to, że nagle się w niej zakochałeś. Owinęła cię sobie wokół palca tymi samymi sztuczkami, co nauczycieli. Zaimponowała ci bystrością i sprytem. W końcu kiedy ciebie miała, nabrała pewności siebie i zaczęła rozstawiać innych po kątach. Ile ludzi przez nią się załamało! Zniszczyła naszą przyjaźń. Ale ty tego nie widziałeś, byłeś zaślepiony… no właśnie czym?

Pytanie zawisło w powietrzu. W głosie Tristana wyraźnie dało się słyszeć żal. Kyle ze spuszczoną głową, niczym dziecko ganione przez rodzica, stał i nic nie mówił, jedynie zaciskał mocno pięści. Julia również czekała na jego odpowiedź. Miała cichą nadzieję, że Kyle potwierdzi słowa dawnego przyjaciela. Pragnęła, aby ich przyjaźń przetrwała tę próbę. Po długiej chwili milczenia odezwał się cichym głosem:

 - Nie znasz jej, Tristanie. Zależy mi na niej. Nigdy nie chciałem, aby coś nas poróżniło, ale zrozum…jeśli nawet skłamała, to tylko dlatego, że bała się mnie stracić. Naprawdę mnie kocha. Nie mogę jej opuścić i złamać serce tylko dlatego, że zraniła twoje uczucia – jego głos drżał z emocji.

Julia odzyskała nadzieję. Kyle okazał skruchę, więc Tristan powinien mu wybaczyć. Przecież wciąż mogą się przyjaźnić…

- Już nie jesteś tym Kyle’em, który kiedyś był moim bratem – powiedział brunet.

Rzucił mu przeciągłe smutne spojrzenie, po czym bez słowa opuścił pokój. Julia chciała go zawołać, pobiec za nim i błagać, by wybaczył Kyle’owi. Tylko czy był sens? Czy to by coś zmieniło? Objęła chłopaka. Po chwili poczuła, jak odwzajemnia uścisk. W jej oczach pojawiły się łzy. Właśnie bezpowrotnie rozpadła się jedna z najpiękniejszych rzeczy na świecie – przyjaźń.