Rozdział 6

 Julia poczuła, jak zatapia się w czymś bardzo miękkim. Dotychczas przechodzenie przez

Portale kojarzyło jej się z bolesnymi upadkami, które nierzadko kończyły się siniakami.

Teraz jednak było inaczej. Podróżowanie między światami z wykwalifikowanym Strażnikiem

okazało się być o wiele przyjemniejsze, szczególnie, jeśli masz zapewnione odpowiednie

lądowanie. Oślepiona jasnym światłem, nie miała pojęcia, gdzie się znajduje. Kiedy jednak

oczy zaczęły się przyzwyczajać, strzępki obrazu ułożyły się w całość, zupełnie jak puzzle.

Leżała na kanapach w zamku Rony. Obok niej doprowadzał się do porządku Kyle.

Pierwszy raz miała okazję dokładnie przyjrzeć się wnętrzu budynku. Choć znajdowali się w salonie, części reprezentacyjnej zamku, Julia nie czuła się tu przyjemnie, ani tym bardziej przytulnie. Z betonowych ścian bił przeraźliwy chłód. Ręcznie tkany dywan wielkości małego pokoju był jak wyjęty ze średniowiecza: szorstki i staroświecki. Kanapy, na których wylądowali, były co prawda wygodne, ale zupełnie nie pasowały do całego wystroju pomieszczenia. Z salonu wychodziły liczne korytarze, nasuwając przypuszczenie, iż jest to centrum całego zamku. Ściany były gołe, nie licząc dwóch wypłowiałych gobelinów z godłem Akademii Strażników.

Julia nie miała ochoty zostać tu ani minuty dłużej.

- Nic ci nie jest? – zapytał znienacka Kyle, odciągając myśli dziewczyny od kiepskiego

wystroju wnętrza.

 - Fizycznie czy psychicznie? – mruknęła, pociągając nosem.

Poczuła lekkie pieczenie w kącikach oczu. Jakie to niesprawiedliwe, że los nie daje nam się

pożegnać z tymi, których kochamy. Każe czekać w cierpieniu całą wieczność na ponowne

spotkanie. Dlaczego śmierć najbliższych osób tak bardzo boli? Dlaczego gdy ich zabraknie,

nasze życie przestaje mieć sens? Jak to się dzieje, że jedna osoba może zmienić tak wiele?

Nagle zdała sobie sprawę, że przez blisko minutę patrzy się tępo w jeden punkt. Kyle musiał zauważyć jej pozbawiony wyrazu wzrok.

Chłopak ujął delikatnie jej dłoń. Zaskoczona Julia spojrzała na niego i po chwili wahania przytuliła go. Opierając głowę o jego ramię zaczęła szlochać. Czuła się w tym momencie tak krucha, tak słaba.  

- Będzie dobrze – szepnął jej do ucha, łaskocząc je wydychanym powietrzem.

Dziewczyna pociągnęła nosem przy okazji wdychając przyjemny zapach Kyle’a. Uśmiechnęła się z trudem.

 - Wierzę w to… - odpowiedziała cicho.

Nagle rozległ się czyjś wrzask:

- Kyle!

Szybko odskoczyli od siebie. U wylotu jednego z korytarzy pojawiła się Diana. Za nią

kroczyła Rona. Dziewczyna podbiegła do chłopaka i pocałowała go namiętnie. Julia poczuła

niemiłe ukłucie w sercu.

Przez krótką chwilę Diana patrzyła Kyle’owi w oczy. Potem jej wzrok prześliznął się ponad jego ramieniem i zatrzymał się na Julii.

- Jak mogłaś! – syknęła, mijając ukochanego i stając naprzeciwko niej – Naraziłaś Kyle’a i

nas wszystkich na niebezpieczeństwo! Co ty sobie wyobrażasz?! Myślisz, ze możesz sobie tak

skakać między światami, kiedy tylko masz ochotę, ty nieodpowiedzialna…

 - Diano… - zaczął Kyle.

 - …bezmyślna…

 - Diano, przestań… - przerwała Rona.

Dziewczyna zamilkła, zgaszona. Jej rozwścieczony wzrok nadal był jednak utkwiony w Julii.

 - Rono, ja i Julia chcemy z tobą pomówić – powiedział cicho Kyle, przerywając niezręczną

ciszę.

 - A co ze mną? – zapytała urażonym tonem Diana.

 - Diano, ty możesz już iść do swojego pokoju. Jest późno – powiedziała Rona.

Dziewczyna spojrzała na Julię takim wzrokiem, jakby chciała ją zamordować, po czym bez

słowa odwróciła się na pięcie i poszła w stronę jednego z korytarzy. Echo niosło jej ciche

przekleństwa rzucane pod nosem.

 - Uznałam, że zostanę w Aesii i pomogę wam obalić Aris - wymamrotała Julia, wbijając

wzrok w podłogę.

Siedziała z Kylem w gabinecie Rony. Sama dyrektorka stała przy oknie tyłem do nich.

- Rozumiem, że jest to dla ciebie bardzo ciężka sytuacja – powiedziała po chwili milczenia Rona – Jednak muszę wytłumaczyć ci, na czym polegałaby twoja rola w naszym planie.

 - Oczywiście, słucham.

 - Mamy zamiar przechytrzyć Aris. My to znaczy ja, kilkoro wtajemniczonych w plan nauczycieli z naszej Akademii i Kyle.

Julia uniosła brwi, zdziwiona.

- Dlaczego akurat on? – zapytała, nie ukrywając zaskoczenia.

Kobieta nagle zamilkła. Dziewczyna po raz pierwszy zobaczyła Ronę w sytuacji, na którą

nie miała przygotowanej odpowiedzi.

- Nie mogę ci teraz udzielić tej informacji – odpowiedziała wymijająco - Nasz plan polega na

tym, że wstawimy kogoś do zamku Aris, jako wtyczkę, następnie zdobędziemy jej zaufanie,

po czym zniszczymy ją od wewnątrz.

Odwróciła się do nich, po czym kontynuowała:

 - To ty właśnie będziesz tą wtyczką. Jesteś idealną osobą do tej roli. Na razie odpoczniesz

kilka dni. Przemyśl sobie wszystko, ale pamiętaj, ze mamy coraz mniej czasu. Aris

przygotowuje się do ataku na kolejne państwo. Jeśli zdążymy przed rozpoczęciem kolejnej

wojny, wykorzystamy jej moment nieuwagi. Za tydzień rozpoczniesz przyspieszone szkolenie

na Strażnika, za miesiąc na Czarownika, a za dwa miesiące rozpoczniemy realizację naszego

planu.

Julia w milczeniu pokiwała głową.

 - Mam do ciebie dwie prośby. Pierwsza – ciężko westchnęła Rona - nie twórz Portali. Aris

dzięki swoim szpiegom dokładnie wie, kiedy zostały otworzone, a ponadto prosi mnie co

miesiąc o raporty kto i kiedy się przez nie transportował. Muszę znaleźć wytłumaczenie

na Portal, który przeniósł cię do świata ludzi. Jeśli Aris wyczuje kłamstwo, może ukarać

wszystkich uczniów Akademii.

 - Dlatego Diana powiedziała, że wszystkich naraziłam – szepnęła Julia.

 - Tak. To ona zawiadomiła mi o tym, że otworzyłaś Portal oraz że oboje z niego

skorzystaliście. Teraz jednak przejdźmy do mojej drugiej prośby. Dotyczy ona również

ciebie, Kyle. Proszę o to, żebyście nikogo nie wtajemniczali w nasz plan. To, co

uzgodniliśmy, zostaje między nami. Tak będzie bezpieczniej.

 - Nikt nie wie, że jestem dziedziczką tronu? – upewniła się Julia.

Rona przytaknęła. Podeszła do komody stojącej w rogu pokoju, po czym otworzyła jedną z szuflad i coś z niej wyjęła. Gdy podeszła do Kyle’a i Julii okazało się, że jest to mały woreczek z niebieskiego jedwabiu.

- Proszę, to dla ciebie – rzekła i podała go dziewczynie.

Julia ostrożnie wzięła go do rąk i otworzyła. W środku skrzył się srebrny klucz.

- Pokój 113, o ile dobrze pamiętam. Witaj w Akademii Strażników, Julio – rzekła uroczyście

kobieta. 

Julia spojrzała na Kyle'a. Chłopak uśmiechnął się i kiwnął głową. 

Zrozumiała, że wszyscy czekali na tę chwilę od wielu lat.