Rozdział 2

Na środku pokoju, na stercie porozwalanych rysunków Julii, stał chłopak. W dłoni trzymał jeden z nich i uśmiechał się drwiąco.

 - Widzę, że ktoś założył mój fanklub. – powiedział do dziewczyny, nie podnosząc wzroku znad portretu.

Był ubrany w czarne obcisłe spodnie, wysokie buty, bordową bluzkę i czarną skórzaną kurtkę. Ogólnie – na ciemno.

Julia, pomimo szoku, którego doznała widząc go w swoim pokoju, uzmysłowiła sobie, że to jego rysowała po Wizjach. Rozpoznała również jego głos.

 - To ty byłeś tam, w klubie… - szepnęła oszołomiona. – A ten portret to…

 - No cóż, wiele takich jak ty nie potrafi oprzeć się mojemu urokowi – powiedział jakby od niechcenia i rzucił pracę na stertę takich samych. – Chwila moment… - szepnął poważnie po chwili i schylił się po portret. – a więc to prawda…

 - Co takiego? – zniecierpliwiła się ciągle stojąca w tym samym miejscu Julia.

Chłopak odgarnął z policzka kasztanowy kosmyk i spojrzał na nią z poważnym wyrazem twarzy, na której nie było nawet cienia wcześniejszej ironii.

Dopiero teraz mogła mu się z bliska przyjrzeć. Miał Miedziano brązowe proste włosy, sięgające do połowy szyi i wpadające na oczy. Jego rysy twarzy były jednocześnie delikatne i szlachetne. Ale to oczy przykuwały największą uwagę. Były  barwy głębokiego błękitu z zawadiackim błyskiem, jednak biła z nich inteligencja i spostrzegawczość.

 - Julio… - zaczął i zrobił krok w jej stronę. Ona w tym momencie odsunęła się do tyłu. – Kazano mi powiedzieć, że…

 - Zadzwonię na policję. W tej chwili. Naszedłeś mnie w moim własnym domu, to niezgodne z prawem. – powiedziała niemal szeptem zdziwiona opanowanym tonem swojego głosu.

 - Polica wiele nie zdziała. Uwierz mi. – odpowiedział spokojnie chłopak obserwując każdy jej ruch.

 - Jesteś szaleńcem…

 - Ile osób już mi to mówiło! – zaśmiał się. – Widzisz to znamię? – wyciągnął w jej stronę rękę, odsłaniając znak. – Coś ci to mówi, prawda?

Julia milczała, ale wiedziała, że on zna odpowiedź.

Nim zdążyła się zorientować, rzucił się na nią, złapał ją w pasie i nagle wokół nich rozbłysło jasne błękitne światło. A potem dziewczyna straciła przytomność…

Julia czuła, że się wybudza. Jakby przez ścianę słyszała czyjąś rozmowę.

 - Kyle, ona mogła zginąć. – był to głos starszej kobiety. – Przed przejściem przez Portal trzeba się odpowiednio przygotować.

 - Wiem, ale nie było innego wyjścia. – ten głos był jej już znajomy. Należał do miedzianowłosego chłopaka.

 - Trudno, na twoje szczęście żyje. Ale i tak sobie porozmawiamy, młodzieńcze.

 - Rono, ona chyba się wybudza… - rozległ się trzeci głos, należący do młodej dziewczyny.

Julia z trudem otworzyła oczy i się rozejrzała. Leżała na miękkim łóżku w dużej komnacie. Wysokie filary podpierały strop z którego zwisał duży, zapewne drogi, żyrandol.

Wokół jej łóżka siedziała ubrana elegancko starsza kobieta o smutnych oczach, miedzianowłosy chłopiec, zapewne Kyle i dziewczyna mniej więcej w wieku Julii o kruczoczarnych lokach sięgających pasa. Wszyscy wpatrywali się w nią zaciekawieni.

 - Witaj Joalenno. – odezwała się uroczystym tonem starsza kobieta.

 - Chyba raczej Julio… - wychrypiała dziewczyna. – Moja głowa…

 - Przepraszam za ten… stres, ale ten oto młodzieniec – wskazała na Kyle’a. - zachował się bardzo nieodpowiedzialnie i przeniósł cię przez Portal bez przygotowania.

 - Portal? O co pani chodzi? Kim jesteście i co to za miejsce? – Julia była zdezorientowana.

 - Ja jestem Rona, wdowa po baronie Terralu. Znajdujemy się w zamku mojego rodu, gdzie szkolimy Strażników takich jak Kyle i Diana – wskazała podbródkiem dwoje nastolatków. – Gdy dojdziesz do siebie proszę, abyś przyszła do mnie do gabinetu. Kyle w razie czego pomoże ci tam dotrzeć.

Skończywszy mówić wstała, uśmiechnęła się na pożegnanie i ruszyła do wyjścia. Diana poszła za nią. Gdy zauważyła, że Kyle nadal siedzi przy łóżku Julii ciepło powiedziała:

 - Chodź, Kyle. Ona potrzebuje odpoczynku.

Chłopak skinął głową, zerknął przelotnie na Julię i również odszedł.

Dziewczyna została sama w wielkiej sali, w kompletnie nieznanym sobie miejscu, z dziwnym przeczuciem, że nic już nie będzie takie, jak dawniej.